14 Rozdział - Rehabilitacja ;_;

Szybko wbiegliśmy do pokoju i zobaczyliśmy, że Re Ma otworzyła oczy, przez co jej serce zaczęło bić szybciej. - Rema, Rema...! - Krzyczał zapłakany Soo Joon. Wszyscy podeszliśmy bliżej jej łóżka i spojrzeliśmy na nią. Każdy z nas miał łzy w oczach.

- Obudziłaś się. Dobrze się czujesz? - Spytałem. Spojrzała się na mnie zmrożonymi oczami i nagle zerwała się do pozycji siedzącej.

- Ren! Co z Renem!? - Krzyknęła zdejmując z siebie maskę tlenową.

- Uspokój się. Nie możesz jeszcze wstawać. Połóż się - Powiedziałem, powoli kładąc ją, ale ona odepchnęła moje ręce i zaczęła odpinać z siebie wszystkie kable.

- Re Ma! USPOKÓJ SIĘ! - Krzyknął Joona.

- Ale Ren, ten artykuł, jak on teraz, on przeze mnie.... On - Mówiła zapłakana, sama nie wiedziała co się dzieje.

- Dwa tygodnie. - Powiedział cicho chłopak. Chciałem go powstrzymać, ale na marne - Dwa tygodnie... Przez ciebie każdy prawie tu umarł! Leżałaś nie dając znaku życia! Wiesz jak się martwiłem?! Bałem się, że nie usłyszę już twojego głosu

- Joona ..... - Powiedziała spoglądając na niego smutnym wzrokiem.

- Że nie zobaczę twojego uśmiechu! Wiesz jak ja cię kocham!? Już nigdy tego nie rób! Nigdy! - Krzyknął płacząc.

- Przepraszam - Przysunęła się i przytuliła chłopaka. - Też ciebie kocham, więc nie płacz. Przepraszam was wszystkich - Otarła łzy z policzków i uśmiechnęła się. W odpowiedzi wszyscy podeszliśmy i ją przytuliliśmy. Nasze szczęście było nie do opisania. 

                                                                  * Re Ma* 

Jaka ja byłam głupia, jak mogłam im to zrobić? Leżąc na tym łóżku czułam się strasznie, trudno było mi się poruszać, już nie wspomnę o chodzeniu. Cały czas miałam w głowie Rena i artykuł, ale minęły już dwa tygodnie. Czy coś się zmieniło? Pytania nie dawały mi spokoju, ale cały czas zastanawiałam się dlaczego zapadłam w śpiączkę? Od uderzenia w głowę? Zaczynałam sobie przypominać co się wydarzyło dokładnie. Te dziewczyny i jeszcze ta szarpanina. Chciałam porozmawiać z Renem, ale jego jako jedynego nie było w szpitalu, było mi bardzo przykro z tego powodu. Aron powiedział mi, że on pewnie nawet nie wie, że jestem tutaj i pewnie też włóczy się teraz po jakichś klubach.

Wszyscy byli przy mnie i cały czas pytali się, czy dobrze się czuje. SoRa nie mogła powstrzymać się od płaczu, cały czas jej leciały łzy.

- Re Ma! - Nagle do pokoju wpadł jakiś lekarz i krzyknął moje imię - Obudziłaś się... Żyjesz... - Powiedział i upadł na kolana płacząc. Nie wiedziałam co się dzieje.

- Tato... - Usłyszałam głos Ha Mina... Chwila co takiego?! Co on właśnie powiedział?!

- "Tato"? Mina? Co... ? - Nie wiedziałam co powiedzieć, po prostu siedziałam patrząc się to na mężczyznę, to na mojego brata.

- Re Ma... Ja...Znaczy... Ten mężczyzna jest naszym ojcem - Powiedział. Nie mogłam zrozumieć ani słowa, był to dla mnie za duży szok.

- Jak to nasz ojciec? O czym ty mówisz!? Nigdy mi nie chciałeś powiedzieć nic o rodzicach, a teraz jeden z nich tu jest!? - Krzyknęłam, a wtedy wszyscy spojrzeli na mnie. Poczułam jak łzy lecą mi po policzkach. To za dużo jak dla mnie.

- Córeczko. Proszę nie płacz. - Powiedział mężczyzna stając obok mojego łóżka i ocierając moje łzy. Gdy wykonał ten gest, zaczęłam jeszcze bardziej płakać i go przytuliłam.

- Appa, appa... - Mówiłam płacząc. Odwzajemnił mój uścisk i zapewniał, że będzie dobrze. Przyjrzałam się mu dokładnie. Był bardzo wysoki, miał ciemne włosy i jasne oczy. Był dość szczupły i przystojny. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że zobaczyłam swojego biologicznego ojca. - Jak masz na imię? - Spytałam, nawet nie wiedziałam tego.

- Lee Shin. - Powiedział ocierając swoje łzy.

- Ile masz lat? Kiedy masz urodziny?  - Chciałam dowiedzieć się o nim wszystkiego.

- 45 Lat. 20 stycznia... - Powiedział. Byłam taka szczęśliwa. Nadal nie mogłam w to wszystko uwierzyć. Ojciec powiedział mi, że jeszcze porozmawiamy, ale teraz musi mnie zabrać na badania, więc zgodziłam się. Odpiął kabelki z mojego ciała i posadził na wózku. Pojechaliśmy na jakieś badania.

Zajęło to kilka godzin. Robili mnóstwo badań, sama nie wiedziałam dlaczego.  Po skończonych badaniach tato zawiózł mnie z powrotem do pokoju, gdzie wszyscy nadal czekali.

- Co wy tu jeszcze robicie? Idźcie do domu! Chyba nie chcecie mi powiedzieć, że dwa tygodnie mieszkaliście w szpitalu, prawda!? - Spytałam podniesionym głosem, będąc trochę zdziwiona.

- Re Ma, dobrze się czujesz? - Spytał JR.

- Tak! Dobrze, a teraz wszyscy do domu! Nawet ty Joon! - Krzyknęłam, chłopak chwycił mnie za rękę i zrobił minę zbitego psa.

- A ja nie mogę przy tobie zostać? - Spytał. Był taki słodki. Zgodziłam się, ale tylko on mógł zostać. Wszyscy, nawet Mina i SoRa musieli pójść. Po wygonieniu wszystkich zostałam tylko ja z Soo Joonem. Mój tata poszedł załatwić sprawy szpitalne. Leżałam sobie, a Joon trzymał mnie za rękę. Nie ukrywam, że myślami byłam gdzieś indziej Nadal chciałam porozmawiać z Renem. Zbliżała się już dwudziesta trzecia, a mi chciało się już spać. Do tej pory cały czas rozmawiałam z Soo Joonem, który tylko patrzył się na mnie z uśmiechem. Po jakim czasie zasnęłam.

                                 * Park Soo Joon*

Cały dzień patrzyłem się tylko na Re Mę, wciąż nie mogąc uwierzyć, że się obudziła, że mówiła do mnie i uśmiechała się. Naprawdę byłem szczęśliwy i wdzięczny jej że żyje. Jedynie co muszę zrobić, to dowiedzieć się co jej dokładnie jest, ponieważ jeszcze mi nie powiedziano i nie daje mi to spokoju. Chciałbym również porozmawiać z Minkim. Nie przyszedł do szpitala, a Re Ma tak bardzo chciała z nim porozmawiać. Bardzo się martwiła o niego. Nie byłem zazdrosny, rozumiałem że się martwi, w końcu z nim była i za coś musiała go lubić, sam się o niego martwiłem. Wyszedłem pod szpital, chciałem zaczerpnąć świeżego powietrza po raz pierwszy od dwóch tygodni. Gdy nagle...

- SoRa? Co ty tu robisz o tej porze?! - Zobaczyłem swoją siostrę siedzącą na ławce.

- Oppa? Dlaczego tu jesteś? Re Ma śpi? - Spytała.

- Tak, ale to chyba ja powinienem się zapytać co ty tu robisz? Jeszcze tak ubrana? - Od razu zorientowałem się, że coś jest nie tak, dobrze znam swoją siostrę.

- Oppa, masz tu ciuchy na przebranie. Długo jeszcze będziesz chodził w tym garniturze? Dlaczego w ogóle go miałeś na sobie wtedy? - Spytała. Zaskoczyła mnie tym.

- SoRa, choć do szpitala, bo tu zamarźniesz. - Zabrałem ją, torbę z rzeczami i weszliśmy do środka. Skierowaliśmy się do pokoju Re My. Moja siostrzyczka usiadła przy niej, położyła głowę na łóżku i po ciuchu zaczęła płakać. Nie chciałem pytać dlaczego i tak bym się niczego nie dowiedział od niej. Po dłuższym czasie zasnęła. Przykryłem ją kocem i sam usiadłem sobie na fotelu i zasnąłem.

                                             * Re Ma*

Rano obudziłam i zobaczyłam So Rę i Joone którzy śpią. Nie chciałam ich budzić, ale zaskoczyło mnie to, że moja przyjaciółka tu była. Jak tylko przyjechało moje śniadanie obudzili się i poszli po coś do sklepu. Przyszedł mój tata i oznajmił, że będę miała rehabilitacje, bym mogła normalnie chodzić. I właśnie tak minął mi następny tydzień, który spędziłam w szpitalu na rehabilitacji. Nikt mi nie powiedział, co dokładnie mi dolega. Po krótkim czasie mogłam już poruszać się o własnych siłach. Mina powiedział mi, że będę mogła wrócić już do domu i że przyjadą po mnie później. Jak wypis będzie już gotowy.

Chciałam jak najszybciej być w domu. Miałam tyle rzeczy do zrobienia, przecież mam szkole i obowiązki, a spędziłam w szpitalu trzy tygodnie. Chciałam też jak najszybciej porozmawiać z Renem i wytłumaczyć sobie z nim wszystko, ale wciąż byłam słaba. Miałam tyle spraw do załatwienia. Ren, Soo Joon, Ha Mina, Tata i jeszcze wszyscy inni. Chciałam im wszystko opowiedzieć, ale też i dowiedzieć się co mi jest.

- Re Ma! Jesteś gotowa? - Do pokoju wszedł Mina z Joonem.

- Tak. Weźcie tylko te torby i możemy iść - Powiedziałam zabierając swój plecak. Mina poszedł podpisać jakieś papiery, a ja z Soo Joonem udaliśmy się do auta. Przed szpitalem stała limuzyna Nu'est czekająca na nas.

- Re Ma! - Podbiegł do mnie JR i przytulił. Byłam tym trochę zaskoczona, ale odwzajemniłam uścisk. Weszliśmy do limuzyny i pojechaliśmy do domu. Podczas drogi cały czas JR i Aron zadawali mi pytania i byli wszystkiego ciekawi. Cały czas mnie zaskakiwali. Byli naprawdę mili, chyba po raz pierwszy prowadziłam z nimi taką rozmowę. Po piętnastu minutach dojechaliśmy do domu. Wysiedliśmy. Mina i reszta chłopaków wzięli moje rzeczy i poszli z nimi do domu. Soo Joon i Sora także. Razem z moim chłopakiem i jego siostrą poszliśmy do mojego pokoju. Usiedliśmy na środku pokoju, patrząc się w ciszy na siebie.  

- Co my robimy? - Spytała trochę zdziwiona So Ra.  

- Nie wiem... - Odpowiedziałam, po czym wybuchnęliśmy śmiechem. Nagle do mojego pokoju wszedł Mina i poprosił na chwilę Soo Joona. Wyszli i najwyraźniej zeszli na dół. 

- Ciekawe o co chodzi.. - Powiedziałam, ale jakoś razem z So Rą nie zwróciłyśmy na to uwagi. Wzięłam swój laptop i go włączyłam. Przypomniało mi się, że ponoć miał przyjechać Maciek. Szybko sprawdziłam e-mail, ale nie było żadnej wiadomość od niego. Była jedna, ale to od mojego lekarza, lecz ze względu na Sorę postanowiłam sprawdzić ją później. Przez chwilę myślałyśmy z moją przyjaciółką o co mogło chodzić Maćkowi i doszłyśmy do wniosku, że po prostu sobie żartował. 

Po ponad godzinie do mojego pokoju wszedł bardzo smutny Joon. 

- Oppa co się stało?

- Joona co się stało? - Powiedziałyśmy w tym samym czasie. Spojrzał na nas i uśmiechnął się, ale widać było, że ten uśmiech był wymuszony. Wyglądał jakby ktoś umarł. Włączyłyśmy film i zaczęliśmy go oglądać, chciałyśmy trochę rozśmieszyć Soo Joona, dlatego wybrałyśmy komedię. 

- Poczekajcie chwilkę. Zaraz wrócę. - Powiedziałam wychodząc z pokoju. Chciałam przynieść jakieś przekąski dla nas i zaprosić resztę.  Schodząc po schodach usłyszałam jak rozmawiają o czymś. Rozmowa ta nie była raczej miła. Usłyszałam nawet jakieś szlochy. Ktoś płakał? Zeszłam trochę niżej i zamiast wejść postanowiłam trochę podsłuchać. 

- Dlaczego ona? Jest taka młoda!

- To wszystko jest takie niesprawiedliwe! 

- Ciszej, bo zaraz Mina może przyjść. 

- Aron to jest to, na co zmarła ich matka? - Usłyszałam chyba JR

- Miała raka mózgu - Powiedział bardzo smutnym głosem. 

- To pewnie dlatego Re Ma też ma... - Słysząc tą rozmowę, szybko zbiegłam na dół i otwierając gwałtownie drzwi do salonu, krzyknęłam. 

- CO POWIEDZIAŁEŚ? Co mam? Co mi jest?!

_______________________________________________________________________________________________________________________

 Koniec 14 rozdziału ^^ Przepraszam że tak długo, no ale też mam drugiego bloga^^
A co do niego to wkrótce będzie koniec pierwszej historii i zaraz po niej pojawi się kolejna! ^^
ZAPRASZAM --- > http://opowiadsniaomiosc.blogspot.com/#_=_
___________________________________________________________________________________________________________________
MAM NADZIEJE, ŻE ROZDZIAŁ SIĘ PODOBAŁ! >.<
Proszę zostawać po sobie ślad ---------- > KOMENTARZ !!!
~~~Reni-chan ^^