3 rozdział - 26 dni.

Po chwili usłyszałam  pukanie do drzwi.
- Re mi? Mogę wejść?
- Tak. - Po chwili zobaczyłam Ha Mina w moim pokoju, podszedł do łóżka i usiadł obok mnie.
- Re ma, mam Ci coś do powiedzenia. - Kiedy wypowiedział te słowa, przypomniała mi się rozmowa z rodzicami i znowu ten ból w klace piersiowej.
 - Re ma, wiesz to co powiedział Ren... Nie zrozum go źle...- Powiedział podenerwowany i opuścił głowę na dół.- Nie musisz go tłumaczyć, nie wiedziałam nawet o co mu chodzi, wszystko ok ! - Chciałam jak najszybciej go uspokoić, bo widać było, że się zamartwiał niczym.
- Ufff...  Martwiłem się, nie chciałem, żeby to na Ciebie źle wpłynęło. - Odetchnął z ulgą i uśmiechnął się.
- "źle wpłynęło"? Co masz na myśli?
- Słyszałem, że spędziłaś dużo czasu w  szpitalu na psychoterapii... - W jego oczach znów zobaczyłam zmartwienie i przejęcie, ale ja nie chciałam o tym rozmawiać.
- Skąd o tym wiesz? - Zapytałam nerwowo.
- Twoja mama przysłała mi wszystkie dokumenty związane z Tobą, ze szpitala też. Re mi, mogłabyś mi powiedzieć więcej na ten temat? - Spytał się nie pewnie Mina i spojrzał na mnie ciepłym wzrokiem.
- Porozmawiajmy o tym kiedy indziej. Jestem zmęczona. - Odpowiedziałam, nie chciałam teraz tego wszystkiego wspominać, musiałam wszystko sobie przemyśleć.
- Rozumiem, ale teraz chodź coś zjeść, nic nie jadłaś przez cały dzień. - Usłyszałam jak burczy mi w brzuchu. Ha Min zaśmiał się pod nosem i chwycił mnie za rękę - Chodź. - Powiedział i zeszliśmy na dół do kuchni.
                                                                  ***
Weszliśmy do kuchni i zobaczyliśmy tam blondyna, który wyjadał jedzenie z lodówki.
- Ren?! Co ty tu robisz? Jest już przecież po dwudziestej  - Zapytał zaskoczony Ha Mina.
- Jak to co? Jem. Nie widzisz? - Powiedział.
- No wiedzę, ale pytam się dlaczego tu jesteś i zjadasz nam jedzenie? - Zapytał się Ha Mina, który nadal nie znał powodu, dla którego Ren zjada nasze jedzenie.
- A więc... - Chłopak skoczył z krzesła i przełknął resztę jedzenia. Podszedł do mnie i chwycił za ręce.
-Re ma, przepraszam, przepraszam, przepraszam ! - Pochylił się i powtarzał cały czas to słowo, a ja nie wiedziałam co się dzieje.
- Ren, co ci się stało? - Zapytałam, bo nie sądziłam, że kiedykolwiek usłyszę od niego jakieś przeprosiny.
- Nic, po prostu JR, Aron i reszta powiedzieli, że nie wpuszczą mnie do domu, jak cię nie przeproszę. Patrz.- Chłopak pokazał mi telefon na rozmowie z Aronem, który zaczął mówić do niego, że miał mnie poważnie przeprosić. Minki się odłączył i powiedział, że ma dość .
- Dobra, Ren teraz wracaj już do domu. - Usłyszałam jak Ha Mina kazał mu wyjść.
- Co? Mina, Mina, Mina, nie zaprosisz przyjaciela na kolacje? - Zapytał uśmiechnięty blondynek,
- Co takiego? Właśnie zjadłeś to, co potrzebowałem do przygotowania kolacji.
- Yy... Wiecie, ja jestem naprawdę głodna. - Powiedziałam i znowu usłyszałam burczenie mojego brzucha. Chłopcy się zaśmiali, oboje podeszli do lodówki, potem do szafek i zaczęli wybierać składniki.- Siadaj! Chyba nie będziesz tam tak stała i się patrzyła, co? - Zapytał Minki, a ja podeszłam do lady i usiadłam na niej. Słyszałam, jak HaMina mówi do Ren'a czemu musiał tak dużo zjeść.
- Mina, skąd ich znasz? Znaczy ten zespół nu'fest i nu'st.
- Nu'est, idiotko! - Krzyknął na mnie zdenerwowany Babo coś.
- Hai, hai, to jak? - Zapytałam, byłam bardzo ciekawa jak ich poznał.
- Dorastałem w Kalifornii z Aronem, potem, jak przyjechał tu, zrobiło się trochę pusto, dlatego zapytałem się rodziców czy mogę uczęszczać na studnia w Seulu, nie mieli zastrzeżeń. Potem, jak tu przyjechałem poznałem resztę i tak jakoś wyszło, że się teraz przyjaźnimy. - Odpowiedział Mina, a ja pomyślałam o naszych biologicznych rodzicach, byłam tak zajęta, że zapomniałam się o nich wypytać.
- Szef kuchni podał do stołu. - Powiedział Ren, odciągając mnie od moich myśli.
- Co to jest? - Zapytałam, zachwycając się estetyką dania i zapachem.
- Coś na pewno. - Odpowiedział blondynek, uśmiechając się szyderczo.
- Jedz, jedz. - Usłyszałam głos Ha Mina, wzięłam do ręki pałeczki i spróbowałam kawałek, zapominając o całym Bożym Świecie.
- Mmmm, pyszne !!! - Krzyknęłam i zaczęłam to zajadać, chłopcy uśmiechając się, zrobili sobie kanapki i zaczęli szamać. Po dziesięciu minutach, Ren zaproponował oglądanie telewizji. Poszliśmy zatem do salonu, Mina poprosił mnie, bym poszła po popcorn. Wyszłam z salonu udając się do kuchni, gdy nagle rozbolała mnie głowa. Poczułam, jak robi mi się słabo i upadłam.
- Re ma!!  - Usłyszałam głos Ha Mina wbiegającego do kuchni z Renem.
- Re ma, Re ma! Hej, Re ma! - Chłopak krzyczał i panikował, poczułam jak bierze mnie na ręce, ostatnie co zobaczyłam to jego zmartwioną twarz.
                                                 *  Ha Min *
Nie wiedziałem co mam robić, byłem przerażony, ale wiedziałem, że to może się zdarzyć. Zabrałem Re mi do pokoju i położyłem ją na łóżku.
- Mina, nie trzeba zabrać ją do szpitala?! - Spytał zmartwiony i zdenerwowany Ren.
- Nie ! - Krzyknąłem, nie mogłem jej zabrać do szpitala, nie chciałem też, by Ren o wszystkim się dowiedział. Minki wyszedł z pokoju mówiąc, że idzie do pokoju obok.
-Jak ReMa się obudzi, to mnie zawołaj. - Oznajmił, po czym wyszedł. Ja trzymałem ją za rękę z nadzieją, że zaraz się obudzi, ale nie obudziła się nawet po sześciu godzinach, nagle sam nie wiedziałem, kiedy zasnąłem.

                                                                     * Re ma *

Obudziłam się. Poczułam, jak ktoś trzyma mnie za rękę. Spojrzałam i zobaczyłam siedzącego na podłodze i opierającego się głową o łóżko Ha Mina. Po chwili  usłyszałam jak ktoś wchodzi do pokoju, zobaczyłam Rena i Arona.
- Re ma ! - Krzyknął Aron.
- Co się stało ? - Zapytałam.
- Zemdlałaś wczoraj w kuchni. - Odpowiedział Ren.
- Re ma, obudziłaś się? Lepiej ci? - Obudził się Ha Mina i się zaczął wypytywać. W jego oczach zobaczyłam zmartwienie i przerażenie.
- Tak, to normalne, jak zawsze, zaczęła mnie boleć głowa i straciłam przytomność, mam tak od dłuższego czasu, byłam u lekarza, ale nic nie stwierdzono.
- To nie jest normalne! -  krzyknął Ren, po czym Aron uderzył go za to w tył głowy.
- Nie krzycz, powiedziała, przecież, że wszystko dobrze, idioto. - Powiedział nerwowo. Nie wiem, dlaczego się tak zdenerwował.
- Dobra, widzę, że nie muszę się o nią martwić. - Ren wyszedł trzaskając drzwiami. Właśnie wtedy zrobiło mi się ciemno przed oczami.
- Na pewno się dobrze czujesz? - Zapytał się jeszcze raz Mina.
-Tak, jest ok! - Odpowiedziałam, uśmiechając się, ale nic nie było w porządku. Wszystko wokół mnie, było rozmazane.
- Chodźmy coś zjeść. - Zaproponował Aron.
- Ja jeszcze poleżę. - Chciałam, by jak najszybciej wyszli z pokoju.
- Re ma, wszystko w porządku? Jak coś się dzieje to mów.-  Ciągle wypytywał Mina, a ja miałam już tego dość.
- Tak, w porządku, po prostu jestem jeszcze zmęczona, możecie wyjść?! - Krzyknęłam na niego, nie 
chciałam, by coś zauważył.
- Ha Mina! Chodź... - Usłyszałam, jak Aron go woła.
- Re Mi, jak by coś się działo, to nas wołaj, dobrze?
- Okej...- Odpowiedziałam i słyszałam jak wychodzą z pokoju. Położyłam się. Otwierałam i 
zamykałam oczy z myślą, że zaraz znów zacznę widzieć, ale to nic nie dało, po jakimś czasie 
zasnęłam.
                                                                     ***
- Re ma? Re ma? - Usłyszałam czyjś głos budząc się.
- Tak? -  Ulżyło mi, jak zobaczyłam twarz Rena.
- Powinnaś coś zjeść, jest już po osiemnastej.- Powiedział.
- Dob...dobrze. - Wydukałam. Zeszliśmy na dół. W salonie siedział HaMina, Aron i reszta.
- Re ma ! - Krzyknęli, jak mnie tylko zobaczyli.
- Lepiej się czujesz? - Zapytał JR .
- Tak, już mi lepiej.
- Chodź coś zjeść, wy też. - Powiedział Ha Mina wykładając jedzenie na talerze.
- Smacznego ! - okrzyknęliśmy wszyscy chórem.
- Ren powiedział nam, że wczoraj zemdlałaś, źle się poczułaś? Co się stało? - Zapytał Baekho, a reszta się na mnie patrzyła i czekała aż udzielę odpowiedzi.
- To nic, już przez jakiś czas tak się dzieje, zaczyna mnie boleć głowa, a potem tracę przytomność, 
lub czuje się słabo.
- Jak to nic? Byłaś z tym u lekarza? - Spytał się, spojrzałam na wszystkich i zauważyłam jak Aron i 
Ha Mina patrzą na niego ze złością.
- Baekho daj jej spokój, powiedziała wcześniej, że była u lekarza, jest wszystko okej. - Odpowiedział za mnie Aron.
- Tak jak powiedział Aron, byłam u lekarza i oznajmił, że wszystko jest w porządku. -  Nastała chwilowa cisza.
- No dobra, co powiecie na to by obejrzeć jakąś dramę?  - Zaproponował Ha Mina, więc wszyscy 
poszliśmy na pierwsze piętro i weszliśmy do pokoju z wielkim telewizorem.
- Wow! Jaki wielki. - zachwycałam się  telewizorem, wielkości ściany.
- U nas jest większy - Powiedział Ren tak jakby chciał się popisać, że jest lepszy.
- Was jest piątka, a HaMina jest jeden !
- Jak to jeden? Przecież ty tu jesteś - Podkreślił Mina i poklepał mnie po głowie.
- Co? A, faktycznie, ale chodziło mi o zarobki, znaczy ty mieszkałeś tu jeden, a ich jest piątka i są w 
zespole. - Odpowiedziałam zmieszana.
- Właśnie ! Re Ma słuchałaś naszych piosenek? - Zapytał się Baekho.
- Idiota, kiedy miała ich słuchać ? Wczoraj byliśmy z nimi w sklepach , a potem ona zemdlała. - Powiedział Ren.
- Dobra! Koniec, co oglądamy? - Zapytałam, bo miałam dosyć ich rozmów.
- Najpierw musisz posłuchać naszych piosenek. - Powiedział JR włączając na tym wielkim 
telewizorze YouTube.
- "Face"? Co? Tytuł piosenki to twarz...? - Zaczęłam się śmiać i nie wiem dlaczego, ale nie mogłam 
przestać.
- Słuchaj, a nie śmiejesz się, jak głupia. - Pouczył mnie Ren i tyrpnął w ramię.
- Hai, hai...- Zobaczyłam, jak chłopcy stoją i zaczynają tańczyć, jak na teledysku.
Ich taniec mi się bardzo podobał, a piosenka wpadła mi w ucho, ale tekst utworu był dziwny, tak 
samo jak tytuł. Po kilku zagraniach, chłopcy dalej tańczyli, ale JR nagle przestał.
- Mina, wyłącz na moment, bo menadżer do mnie dzwoni. - Powiedział JR i odebrał telefon. 
Słyszałam jak mówi, że zaraz będą i cały czas przepraszał.
- Ej o co chodzi? - Zapytał się go Ren. 
-Menadżer jest teraz u nas w domu, dowiedział się, że wychodzimy nie mówiąc mu nic i jest 
wściekły. Musimy jechać.
-Co, skąd wie? Jezuuu, zbierajmy się szybko - Chłopcy w pośpiechu zbiegli na dół i zaczęli się ubierać.
-Mina, Re Mi, przepraszamy, że tak szybko się  zbieramy.
-Nic się nie stało Aron, idźcie bo chcę was jeszcze zobaczyć żywych.
-No bardzo śmieszne, dobra cześć. - Pomachałam do nich, szybko wchodzili do auta, Ren tak się śpieszył, ze uderzył w nie głową.-Wchodź do środka, ReMa, bo się przeziębisz. - Powiedział do mnie Mina i weszliśmy do domu.
- Chcesz coś robić?- zapytał.
- Nie, pójdę na górę i popisze z przyjaciółmi.
- ReMi ? Pamiętasz, że w Polsce jest teraz 12 ? I do tego macie jeszcze 2 dni do końca roku szkolnego. - Mina uświadomił mi, że moi przyjaciele są jeszcze pewnie w szkole, jak mogłam zapomnieć, że tam jest o osiem godzin wcześniej.
- Faktycznie ! To ja może pójdę posłuchać jeszcze piosenek Nu'est
- Jak czegoś będziesz potrzebować, to mów.
- Okej. - Odpowiedziałam i poszłam na górę. Włączyłam laptop po raz pierwszy, oczywiście musiałam wszystko ustawić, po jakiś dwudziestu minutach jak skończyłam, weszłam na facebooka.
Zobaczyłam pięćdziesiąt nowych powiadomień i dwadzieścia trzy wiadomości. Oglądając i czytając, zobaczyłam, jak moi przyjaciele się wypytują, czy sobie radzę, jak tu jest, jakiego mam brata, pytali się o wszystko. Zaczęłam odpisywać, tak miło było znów pisać po polsku, przez całą noc korespondowałam z nimi. Nie mogłam spać. Zmiana czasu, trzeba się przyzwyczajać. Napisałam znajomym, że poznałam sławny zespół oraz, że mój brat jest bardzo miły, a dom mamy duży i piękny. Spędzałam tak codziennie czas, rankiem wstawałam i pisałam z ludźmi. A potem wychodziłam z Miną na miasto.

                                                               * 26 dni później *

Od tamtego wieczoru nie widziałam ani razu Nu'est, nie dzwonili, nie pisali, nic, cisza.
Spędziłam te tygodnie z HaMiną na poznawaniu Seulu. Pokazał mi naprawdę dużo pięknych miejsc.
Z dnia na dzień, czułam się gorzej, częściej traciłam przytomność, rano wymiotowałam, byłam bardzo śpiąca i przez to dużo spałam. HaMina powiedział mi, że to może być przez zmianę klimatu, też tak uważałam, ale w Polsce też się to zdarzało, jednak nie tak często jak tu.
-Re Ma, Re Ma! - Usłyszałam, jak Mina wbiega po schodach i wychodzi do mojego pokoju.
-Mina, co się stało? - chłopak miał na twarzy banana.
-Aron do mnie zadzwonił. - Oświadczył po czym zmęczony upadł na podłogę.
-Naprawdę? Co powiedział? Dlaczego się tak długo nie odzywali? Czy coś się stało? - zadawałam sto pytań na raz.
-Menadżer zakazał im wychodzenia i zabrał ich telefony, mieli też dużo ćwiczyć, przyjadą do nas za jakieś dwadzieścia minut.
- Co?! dwadzieścia minut? Przecież spójrz, jak ja wyglądam! Przetłuszczone włosy, w piżamie, nie pomalowana... - Wyglądałam jak potwór. Szybko wygoniłam HaMina z pokoju i poszłam do łazienki pod prysznic, zajęło mi to jakieś 7 minut, a po tym szybko poszłam wybrać jakieś ciuchy i się pomalować.
Usłyszałam, jak ktoś dzwoni do drzwi, podbiegłam do okna i zobaczyłam ich, całą piątkę, już chciałam wybiec z pokoju, ale nagle poczułam że mam mokre włosy.
                                                                                  * Ha Min*
Wyszedłem z pokoju Re Mi i poszedłem na dół. Po dwudziestu minutach przyjechali chłopcy, poszedłem im otworzyć.
-Cześć! Co tam? Jak Re Mi? - Zapytał się Aron.
-Cześć, dobrze, szykuje się bo zaraz powinna przyjść. - Usłyszałam jak ReMa zbiega po schodach na dół.

                                                              *Re Ma*
Zeszłam szybko na dół i zobaczyłam całą piątkę, przez te dwadzieścia sześć dni, codziennie ich słuchałam, oglądałam zdjęcia, wszystko.
- Cześć! - Krzyknęłam. Cała piątka mi pomachała.
- Re Ma , czy ty przez te dwadzieścia trzy minuty zdążyłaś się przebrać, umyć, wysuszyć włosy i jeszcze się pomalować? - Ha Mina patrzał na mnie z dziwieniem.
-Tak, właściwe to brałam prysznic, ale to nie teraz jest ważne .- Odpowiedziałam.
 - Wy! Jak mogliście ani razu się nie odezwać przez tyle dni?! - Byłam zła, chciałam ich o tyle wypytać, poznać bliżej, ich charaktery, które były opisane w internecie, różniły się bardzo od tych w rzeczywistości, byłam bardzo ciekawa.
- Przepraszamy, ale teraz chcemy z wami porozmawiać o czymś ważnym.- Powiedział Aron.
______________________________________________________________________
I to już trzeci rozdział skończony ^^ Co sądzicie,  podobało się ?
Przy okazji chcę podziękować osobie która robiła korektę <3
Pozdrawiam Reni~chan ^.^