1 Rozdział - Jesteś adoptowana.

Oto zbliżałam się do ukończenia 1 klasy liceum, to już za 6 dni - i już zaczęłam planować z przyjaciółmi wyjazdy po południu, aż nagle usłyszałam jak mama mnie zawołała,dlatego szybko zbiegłam na dół zostawiając włączony laptop na rozmowie.- O co chodzi mamo ?

- Mamy Ci z tatą coś do powiedzenia.

- Co takiego ? - zapytałam bardzo ciekawa i czekałam aż rodzice zaczną mówić.

- R...e ma..- powiedziała mama łamiącym głosem.Podniosła głowę i spojrzała na tatę błagalnym wzrokiem.

- Widzisz... zaczął mówić tata. -Jego wyraz twarzy pokazywał,że było to coś naprawdę poważnego,dlatego chciałam im trochę pomóc.

- Mamo,tato ! -  powiedziałam krzykliwym głosem .Podniosłam głowę, a mama spojrzała na mnie z łzami w oczach.

- Mamo ! Co się stało ?! - Krzyknęłam. A mama tylko na mnie patrzyła i nagle zaczęły lecieć jej łzy.

- Re ma, wiesz,że bardzo Cię kochamy ? - powiedziała te słowa, tak poważnie,że sama zaczęłam być ciekawa co chcą mi powiedzieć.

- No powiecie o co chodzi,bo zaraz zwariuje. - zaczęłam się lekko uśmiechać,żeby ich uspokoić.

- Re ma teraz powiemy ci prawdę - Powiedział tata tym swoim poważnym głosem, którego nienawidzę.

- Prawdę ? Jaką prawdę? -zapytałam. Spojrzałam na nich i czekałam na odpowiedzi.

- Widzisz na świecie dzieją się różne rzeczy, których możesz nie zrozumieć - usłyszałam głos mamy i poczułam się jak dziecko które pyta rodziców skąd biorą się dzieci...

- "Nie zrozumieć" ? Co masz na myśli ? Co się stało ?! Mówcie tak bym zrozumiała ! - Krzyknęłam ,miałam tego dość.

- Jesteś adoptowana. - powiedział tata bez wahania i zobaczyłam jak mama zaczęła tyrpać go w ramię.

- Re ma.... wiesz twoja matka była Koreanką ,dlatego masz takie imię.

- Nie wierze. - zaprzeczyłam temu co właśnie usłyszałam.To niemożliwe.

- Re ma ! - Krzyknął tata. Podszedł do mnie i przytulił , po czym dołączyła do nas mama.

- To nie ma znaczenia - powiedziałam tak jak by się tym nie przejęła.

- To skąd te łzy ?

I wtedy poczułam jak lecą mi łzy po policzkach,nie wierzyłam,że to prawda,nie,nie chciałam wierzyć.

- To nie wszystko,co chcieliśmy Ci powiedzieć - usłyszałam głos mamy.

- Nie wszyst..ko ? - ledwo co mogłam mówić, cała zapłakana, zaczęłam jej słuchać.

- Masz starszego brata - wtedy zobaczyłam jak tata wyjmuje jakieś pudełko.

- Wiedział,że ma siostrę i wysyłał Ci listy od 10 lat,a teraz chce żebyś z nim zamieszkała.- To co usłyszałam było śmieszne, dlatego też zaczęłam się śmieć pod nosem.

- Co się stało ? - zapytała mama, chyba myślała,że zaczęłam jeszcze bardziej płakać.

Poszłam do kuchni, usiadłam, rodzice przyszli za mną i dalej chcieli prowadzić tę bezsensowną rozmowę.

- Powiedziałam,że to nie ma znaczenia.Nie obchodzi mnie,że jestem adoptowania,a co do "brata" nie mam zamiaru z nim mieszkać i coś mi tu nie gra,czemu nie wyglądam jak Koreanka? - Zapytałam tak,by mi zaraz powiedzieli,że ich mam i że nie dałam się nabrać na ich głupie żarty.

- Ponieważ twój biologiczny ojciec jest z Kalifornii. -Powiedział ojciec. Jego mina była cały czas taka sama,bez wyrazu, nie to co mamy, która co chwilę wycierała zły.

- Jutro... o 22:00 masz samolot i polecisz nim do Korei i tam będziesz mieszkać ze swoim bratem. - Oznajmiła mi mama,stała się poważna i jej mina się zmieniała.

- Jutro !!!! Ale,ale za 6 dni jest koniec roku, ja, ja przecież muszę się pożegnać z innymi i, i, i jeszcze tyle do zrobienia ! Nie mogę wyjechać. Co ze szkołą ?! - Krzyknęłam tak głośno,ze aż zaczęło mnie boleć gardło.

- Szkoła jest już załatwiona, jutro już nie musisz iść,  a co do Twoich przyjaciół to większość już wie, przynajmniej z Twojej szkoły.- Właśnie w tamtej chwili usłyszałam wyrok.Mama nie miała żadnych uczuć na twarzy jak tata,tego dnia chyba nigdy nie zapomnę.

Obróciłam się i zaczęłam  kierować w stronę  schodów   na górę i naglę tata chwycił mnie za rękę, a ja miałam nadzieję,że zaraz powie,że to głupi żart, ale jedyne co powiedział to "masz, powinnaś parę przeczytać, większość jest po angielsku,ale jest kilka po koreańsku,ale ty go potrafisz,więc nie będziesz miła problemu z przeczytaniem" wzięłam od niego pudełko z listami i poszłam na górę i naglę zobaczyłam mnóstwo pytań od znajomych, czy jadę z nimi na tą wycieczkę, myślałam,że zaraz się zabije,dlatego ze złość rzuciłam laptopem o ścianę i zaczęłam krzyczeć i płakać, potem położyłam się na łóżko i nadal płakałam,nawet nie wiedziałam kiedy zasnęłam.

_____________________________________________

Oto koniec pierwszego rozdziału,mam nadzieję,że się podoba,rozdziały będę dodawać tak jak będę chciała, drugi rozdział może pojawić się jutro za kilka dni nie dłużej jak dwa tygodnie ^^//.